Κάμψη πέους νόσος Peyronie.
Κάμψη του πέους ή νόσος Peyronie, ονομάζεται η πάθηση η οποία κατα τη διάρκεια της στύσης προκαλεί γωνία στο σώμα του πέους. Η πάθηση αυτή είναι είτε συγγενής (την έχει κάποιος από τη γέννησή του) είτε επίκτητη (εμφανίζεται αργότερα στη ζωή του άνδρα). Η επίκτητη κάμψη πέους ονομάζεται και νόσος Peyronie. Τα συμπτώματα όπως και η αντιμετώπιση είναι παρόμοια στις δύο καταστάσεις.
Επίκτητη κάμψη πέους νόσος Peyronie
Επαναλαμβανόμενοι μικροτραυματισμοί στο πέος φαίνεται να είναι η αιτία για την έναρξη της πάθησης. Καθώς θεραπεύονται αυτοί οι τραυματισμοί στο πέος, στη θέση τους δημιουργούνται μικρές ουλές, οι οποίες τελικά οδηγούν στη δημιουργία των σκληρών, ινωδών πλακών της νόσου Peronie. Οι πλάκες αυτές είναι που στη στύση έλκουν ασύμμετρα το πέος και προκαλούν την κάμψη του. Παράγοντες κινδύνου για τη νόσο αποτελούν ο σαχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, η υπερλιπιδαιμία, η καρδιοπάθειες, η στυτική διαταραχή, το κάπνισμα, το αλκοόλ και χειρουργικές επεμβάσεις (ριζική προστατεκτομή).
Η πάθηση παρουσιάζει δύο φάσεις. Η πρώτη, η φλεγμονώδης, εμφανίζεται με πόνο στο πέος κατα τη στύση. Σιγά σιγά το πέος αρχίζει να στραβώνει. Στην επόμενη φάση, την ινώδη, ο πόνος σταματά και δημιουργούνται οι ινώδεις πλάκες στο πέος. Στη φάση αυτή η νόσος σταθεροποιείται. Το πέος παίρνει την οριστική μορφή του και σταματάει να αλλάζει. Οι πλάκες στο εσωτερικό σταθεροποιούνται και άλατα ασβεστίου επικάθονται πάνω τους.
Αντιμετώπιση της νόσου του Peyronie.
Από το στόμα διάφορα σκευάσματα έχουν χρησιμοποιηθεί αλλά κανένα δε φάνηκε να είναι αποτελεσματικό. Στην αρχική φάση της πάθησης για τον πόνο μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντιφλεγμονώδη, όπως και θεραπείες με κρουστικά κύματα.
Όταν η πάθηση σταθεροποιηθεί, σταματήσει ο πόνος και η κάμψη στο πέος δεν αλλάζει, τότε γίνεται η τελική εκτίμηση του προβλήματος. Αυτό συνήθως συμβαίνει μετά από 6 με 12 μήνες από την έναρξη της νόσου. Ο ουρολόγος τότε θα εκτιμήσει το μέγεθος του προβλήματος. Εάν η κάμψη του πέους κατά τη στύση είναι τόση ώστε εμποδίζει τη σεξουαλική επαφή, η αντιμετώπιση είναι χειρουργική. Η χειρουργική θεραπεία είναι η μόνη αποτελεσματική και οριστική αντιμετώπιση. Υπάρχουν διαφόρων τύπων χειρουργικές επεμβάσεις ανάλογα με τη μορφή του πέους.
Εάν η δυσμορφία και η κάμψη του πέους είναι περιορισμένη ή εάν ο ασθενής δεν είναι σε κατάσταση να χειρουργηθεί, μπορεί να χρησιμοποιηθούν οι ενδοπεικές θεραπείες. Με αυτή τη μέθοδο ο ουρολόγος εγχύει στις πλάκες του πέους ουσίες οι οποίες πιθανώς τις διαλύουν ή τις κάνουν πιο ελαστικές. Προς το παρόν δύο ουσίες έχουν ένδειξη, η κολαγενάση και η ιντερφερόνη. Οι θεραπείες αυτές έχουν δείξει κάποιο όφελος αλλά σίγουρα δεν αποτελούν πλήρη θεραπεία.
